Çocukluğumuza İnelim

Eskiden bu "çocukluğunuza inelim" olayını hiç anlamazdım. Çok saçma gelirdi. "Ne alakası var yaa, şimdi neysem oyum işte. Doğru dürüst hatırlamadığım çocukluğumdaki anılar bende nasıl bir iz bırakmış olabilir ki" diye söylenir dururdum. Fakat artık anlayabiliyorum.

Mesela böyle yeni açılmış, dümdüz harika görünen bir yoğurta kesinlikle kaşığı ortadan daldıramam. Çünkü çocukluğuma inersek bunun tamamen yediğim azardan dolayı kaynaklandığını bilirim. Öhö öhöö..
***

İlkokul 5. sınıftayım. O zamanki sıra arkadaşım Merve'yle en büyük eğlencemiz, okuldan sonra onlara ya da bize gidip, ince ince kestiğimiz patateslerimizi kızartıp, taze ekmekle patates kızartması yemekti. Boğazıma hayatımın her anında düşkünmüşüm gördüğünüz gibi.

Neyse yine öyle günlerden biri. Son ders boş, biz de Merve'lere gittik. Evlerinde patates yokmuş. Harçlıklarımızla 1 kilo patates aldık. Dik merdivenlerden çıkıp eve ulaştık. Hemen girdik mutfağa, başladık patatesleri soymaya. Ama nasıl bir eğlence.

Bir yandan masamızı hazırlıyoruz. Beyaz peynir, ketçap (o zaman mayonez sevmiyoruz) artık ne varsa masayı donatıyoruz. Merve de bir yandan dolaba bakınıyor başka ne koyabiliriz diye. Sonra dolaptan kocaman bir tencere çıkarıyor.

Meğer annesinin kendi elleriyle yaptığı yoğurt. 1 gün dolapta beklemiş ve kıvamına gelmiş. Ayy ben bir sevindim. Hiç tencerede yoğurt görmeye alışık değilim. Koca tencere, üstü dümdüz bir yoğurt. Tutturdum kaselere yoğurtu ben koyiyim diye. Hani o ilk kaşık kutsal ya.

İşte kaşığı tencerenin ortasına daldırmamla Merve'den bir çığlık..

- Yaaaa ne yaptın sen yeaaaaa ooffffff!

Ben bir elimde kase, bir elimde kaşık Merve'ye bakıyorum. "Ne yaptım ki?" dedim. Bu başladı son hız dırdıra.

Yok efendim öyle kaşığı ortadan alarak başlarsan yoğurt sulanırmış. Artık bu koca tencere yoğurt bi anlam ifade etmezmiş. Bu ne kötü olmuş şimdi annesi kızarmış. Nasıl bilmezmişim ben, yoğurt hep köşeden kaşıkla alınırmış... 

Hayır ben zaten daha önce sulanmayan bir yoğurt görmedim. Ayrıca sulanmasın diye yoğurtu bi kere karıştırırsın yani. Öyle ortadan kaşığı daldırdık diye ne bu tepki şimdi. Zaten patates kızartmasının yanında yoğurtun işi ne. Sanki masada zeytinyağlı yemek varmış gibi kaşık kaşık yoğurt yemek niye?
***

İşte yaşadığım bu olaydan sonra, ne zaman yeni bir yoğurt açılsa önce bir bakınıyorum. Hep ilk kaşığı köşeden alarak yoğurtun sulanmasını izleyip "yanlış biliyosun mervee böyle de sulanıyor iştee!" diye içimden geçiriyorum. Ama ne ne yazık ki artık bu olay yüzünden hiç ilk kaşığı ortadan alamıyorum.
***

Ya da küçükken saçlarım hep erkek çocuğu gibi olduğu için, sonradan 3 sene itinayla uzatıp kendini kuaför zanneden annemin "kırıklarını alıcam" diyip kestiği eğri saçlarımı düzeltiyim derken 3 yıllık emeğimi mahvedip, yeniden küt saçlı olduğum günden sonra saçlarımı hiç kestiremedim. Sadece kırıklarını aldırıp durdum ve yıllardır upuzun saçlı bir insanım. Yine bir çocukluk travması yani.
***

Saçlarımın uzun olmasının da, her sulanan yoğurta sinir olmamın da çocukluğumla alakası var. Belki de pilavın tabağımın hep solunda olmasının da bir nedeni vardır, kim bilir.

Fakat bu yazıdan sonra inat ettim. İlk alınan yoğurta kaşığı ortadan daldırıcam, böyle kenarlara hiç dokunmadan kaselere doldurucam. Hem de o yoğurt sulanmicak. Vallahi de billahi de sulanmicak. Tamam yaa kimi kandırıyorum, bal gibi de sulanıcak işte. Huff!
***

Bu da şarkı.